Header Uit de oude Koektrommel

Een paardenvijg in cadeauverpakking

 
Ik ben in afwachting van de Hamburger Wilhelm Max. De aflevering over deze erflater in het nieuwe televisieprogramma De Erfgenaam bedoel ik dan. Verder uit de school klappen is onmogelijk zonder er direct een spoileralert van te maken. Mag trouwens ook niet van de redactie. Dat hij niet meer in het land der levenden vertoeft, moge duidelijk zijn.

De mensheid wil bedrogen worden. Dat waren de woorden van Tijl Uilenspiegel tegen zijn fratsengabber Lamme Goedzak. Het cassettebandje met dit ingesproken verhaal heb ik in mijn vroege jeugd volledig stukgedraaid. De deugniet verkocht keurig ingepakte paardenvijgen als medicijn aan goedgelovige lieden. Daar moest ik onmiddellijk aan denken bij het zien van de eerste aflevering. Inmiddels drie uitzendingen verder gaat mijn genealogische hart nog steeds niet sneller kloppen van dit kijkcijferkanon. Een toneelvoorstelling lijkt het wel, waarin de acteurs hun rol van de vleesgeworden grollenkompanen uit mijn kindertijd, overigens met verve, vertolken.

De stoelendans in het theaterstuk is ingezet. De erfrechtelijk genealoog neemt in de bijrol van Lamme Goedzak plaats op de zetel van, dikwijls zijn opdrachtgever, de notaris. Daarbij weet hij op voortreffelijke wijze de momenten van omhoog krullende mondhoeken tot een absoluut minimum te reduceren. Een knap staaltje methodacting van de deskundige, die tevens dienst doet als souffleur. Wil je een kijkje nemen achter zijn schermen, let dan op de verrichtingen van de presentator. Deze Tijl Uilenspiegel neemt een dubbelrol voor zijn rekening door stuivertje te wisselen met de erfgenamenonderzoeker. Al wapperend met een pen in zijn hand bladert hij door de originele bevolkingsregisters om in de volgende scene de oude buurt van de testateur te gaan verkennen op zoek naar aanwijzingen. Serieus? Voilà. Een paardenvijg in cadeauverpakking wordt aangeboden. Aan de goedgelovige toeschouwer de eer om zich te laten verleiden. I don’t buy that shit.

De overige bijrolspelers verschijnen ten tonele. Niet iedereen heeft zich succesvol door de auditieronde weten heen te slaan. De niet-familie-gerelateerde-persoon, die weliswaar eertijds heeft omgekeken naar intussen wijlen de vermogende, vist achter het net. Met een beetje mazzel mag hij figureren als leverancier van oude familiefoto’s om het decor mee op te sieren. Een glansrijke rol is weggelegd voor de geslaagde auditant, die zich soms nog net tot een zesdegraads bloedverwant en dus erfgenaam van de voor hem volstrekt onbekende suikeroom mag beschouwen. Het schouwspel wordt aangevuld met stukjes reality-tv, waarin de door de spontaan opdoemende camera overvallen personages hun licht laten schijnen over de mogelijkheden tot het opsporen van gezochte erfverwanten.

Ik ben geen begunstigde van Wilhelm Max. Gekend heb ik hem ook niet. Deze naam op papier kreeg een gezicht, nadat de redacteur mij begin dit jaar benaderde vanwege mijn kennis van een bepaalde genealogische materie. De Duitser maakt volgende week zijn postume debuut in de toneeluitvoering. Kijken ga ik zeker. Nieuwsgierig naar welk plot de toneelschrijver in petto heeft. Toch vrees ik na deze climaxakte de schouwburg vóór aanvang van het volgende bedrijf voortijdig te hebben verlaten.

Tanja